III.

 JULIA

          Wyżej.

            Wzniosła się ponad wzgórze, powoli opadała, słyszała szumiący ocean. Julia rozłożyła ręce i zaczęła nimi rytmicznie wymachiwać w ustalonym tempie.

             Góra, dół, góra i dół. Pozwala skrzydłom zanieść ją w dowolne miejsce.

             Przebudzenie z sennego marzenia było bolesne.

           Nie pamiętała, kiedy ostatni raz miała równie spokojny sen – i kiedy przespała całą noc.

Julia zerknęła na zegarek. Dziewiąta rano – kalendarz wskazywał sobotę. Przypomniała sobie, kim jest.

I że nie ma skrzydeł.

Postanowiła wybrać się do Gośki. Skoro jej przyjaciółka uporczywie odmawiała odbierania telefonu, to zmierzy się z nią w cztery oczy.

Zjadła śniadanie, ubrała się, zaczesała włosy do tyłu i upięła wysoko w kok.

- Dokąd się wybierasz? – Julia już miała nacisnąć klamkę, gdy powstrzymał ją głos matki.

Beata Krupa stała w przedpokoju. Związała mocniej pasek od zielonego szlafroka i bezskutecznie spróbowała poprawić sterczące na wszystkie strony po nocy włosy.

- Do Gośki. Prosiła, żebym pożyczyła jej zeszyt z fizyki – skłamała gładko Julia, przełykając ślinę. Wskazała na torbę przewieszoną przez ramię.

Relacje jej i jej matki eufemistycznie można by określić jako obojętne. Beata była zapalczywą patriotką – angażowała się w prawicowe stowarzyszenia i zanudzała domowników jej wizjami wolnej ojczyzny. Julia żałowała, że matka nie poświęca jej uwagi, bo jest zbyt zajęta ratowaniem kraju.

Do tego dochodziły masy wspomnień, które wytworzyły między nimi niewidzialny mur – przebłyski przeszłości, usilnie palących umysł Julii.  Wszystkie nienazwane niedopowiedzenia i obelgi matki kierowane pod adresem córki. Puste godziny smutku, kiedy Beata była zawsze nie na miejscu.

Poza tym najzwyczajniej nie mogła uświadomić matki o stanie jej przyjaciółki.

- Wróć szybko – warknęła. – Po południu jadę do pracy, a ktoś przecież musi zająć się Olą. Tata jest na turnieju.

No tak. Ojciec i jego szachowe sukcesy.

- Będę przed drugą, wtedy ugotuję obiad małej – mruknęła Julia i zniknęła za drzwiami, chcąc uniknąć dalszych komentarzy.

Chłodne, wrześniowe powietrze dotykało jej twarzy zimnymi palcami. Szatynka poczuła się lżej – jak zawsze, kiedy opuszczała dom.

Gośka mieszkała koło miejskiego zalewu. W lecie wszyscy przychodzili się tu kąpać, w zimie ślizgać, mimo stanowczego sprzeciwu władz.

Dzwoniła do drzwi, ale nikt jej nie otwierał. W końcu sama nacisnęła klamkę.

Mieszkanie Gośki było małe, miało dwa pokoje, kuchnię i łazienkę - rodzina dziewczyny nie należała do bogatych. Mama Gośki pracowała w delikatesach, a ojciec pojawiał się raz na jakiś czas. ,,Tylko po to, żeby zrobić matce kolejnego bachora’’, złośliwie twierdziła Gośka.

Na podłodze siedziała dwójka dzieci, jedno płakało. W powietrzu unosił się odór moczu.

Przyjaciółka Julii spała, ręka zwisała jej z łóżka.

Płacząca dziewczynka podniosła się i podbiegła do Julii.

- Jeść! – zawołała.

- Oczywiście, kochanie. Włączę ci bajkę i zrobię tobie i twojemu braciszkowi kanapki.

Julia zmieniła pieluchy obu maluchom, posadziła ich przed telewizorem i nakarmiła. Wykonała mechanicznie wszystkie czynności, z poczucia obowiązku - nie przepadała za dziećmi, cierpliwość miała tylko do swojej siostry.

Nalała zimnej wody do kubka i brutalnie chlusnęła jego zawartością Gośce w twarz.

- Do diabła! – jej przyjaciółka zerwała się na równe rogi i wpatrywała się w Julię ze złością.

Dziewczyna uśmiechnęła się kpiąco. Szybko oceniła stan Gośki – rude włosy zwisały w strąkach, na twarzy przyjaciółka miała rozmazany makijaż, a szare oczy były zamglone.

Przynajmniej nie ma zwężonych źrenic.

- Przyszłam zrobić z tobą porządek – powiedziała Julia. Przerzuciła rękę Gośki przez szyję i zawlokła do łazienki - nagle uleciała z niej cała siła.

Nie protestowała.

- Nie wiem, przed czym uciekasz – zaczęła Julia, nakładając szampon na włosy Gośki – ale nie możesz tego robić w ten sposób. Masz rodzeństwo, które cię potrzebuje. My cię potrzebujemy – ja, Wiktoria i Patrycja.

Dziewczyna pokiwała powoli głową.

Julia zaparzyła kawę i wmusiła w przyjaciółkę płatki śniadaniowe.

- Wpadnę do ciebie jutro – ostrzegła. – Proszę, pilnuj Kuby i Laury. Nie pal i nie pij – dodała, mając rosnące poczucie, że brzmi głupio.

Wyjęła z kieszeni komórkę i zerknęła na wyświetlacz. Było parę minut po dwunastej. Miała jeszcze czas, zdąży wstąpić do Wiktorii i wszystko jej opowiedzieć.

Dom blondynki był naprawdę miłym miejscem. Julia bezwiednie porównała go z małym mieszkaniem Gośki, czując całą groteskę sytuacji.

Lubiła tutaj przychodzić. Tak powinno wyglądać miejsce rodzinne, do którego chce się wracać. Nigdzie indziej nie czuła się tak dobrze.

Drzwi otworzył jej Adrian.

- Witaj,  m o j a  Julio.

- Witaj,  m ó j  Adrianie.

Uśmiechnęła się drwiąco. Zawsze wyprowadzał ją z równowagi, choć według Wiktorii było to symbolem szczerej sympatii. Miała wrażenie, że chłopak widzi ją na wskroś, jakby była przezroczysta i myśl, że ktoś mógłby tak dobrze znać jej umysł, przerażała ją.

Nie mogła jednak wyjść na słabą, bo natychmiast by to wyczuł.

- Jak mam się do ciebie właściwie zwracać? ,,Julko’’, tak jak większość osób? – zapytał. Lodowate oczy wpatrywały się w nią z uwagą.

Właściwie było to nieco przerażające.

- Dla ciebie jestem Waszą Zajebistością – odparowała. Roześmiał się i poszedł do kuchni.

Julia miała przykre wrażenie, że nie może napawać się zwycięstwem.

- Jesteś! – Wiktoria, jeszcze w piżamie, przytuliła się do niej.

Julia streściła jej wizytę u Gośki. Miała jednak wrażenie, że myśli Wiktorii uciekają gdzieś indziej.

Jej podejrzenie potwierdziło wibrowanie telefonu. Blondynka z widocznym zadowoleniem przeczytała smsa.

- Będę się już zbierała – powiedziała Julia. Nie była pewna, czy da radę znieść kolejną historię miłosnego podboju przyjaciółki.

Wiktoria pomachała jej na pożegnanie, wciąż wpatrując się w komórkę.

Julia czuła się, jakby była jedyną rozgarniętą osobą w tym towarzystwie. Zapewniła Adriana, że sama znajdzie drogę do drzwi i poszła do domu.

Zapowiadał się długi dzień.